به گزارش «مبلغ»، پرسمان دانشگاهیان در پاسخ به پرسش بالا آورده است: مرحوم «فاضل تونی» به نقل از اساتید خود فرموده اند: بنده باید چیزی را به عنوان هدیه پیش مولا ببرد، که مولا نداشته باشد؛ وگرنه این هدیه ارزشمند نیست. انسان نیز که بنده خداست، باید چیزی را به عنوان هدیه پیش خدا ببرد که خداوند نداشته باشد و این نداشتن هم کمال باشد. اگر کسی بگوید: خدایا من عمری زحمت کشیدم درس خواندم، درس خواندن و تحصیل علم که نسبت به علم ذات اقدس اله قابل قیاس نیست: «وَ لا یُحیطُونَ بِشَیْ ءٍ مِنْ عِلْمِهِ»(1) انسان چگونه آن را به پیشگاه عالِم مطلق هدیه ببرد؟ یا اگر کسی بگوید: من زحماتی کشیدم، خدماتی ارائه دادم، این خدمات و قدرتها و تلاشها هیچ گاه در برابر آن فیض هر روز خدای سبحان قابل قیاس نیست. افزون بر این که همین خدمات اندک، نیز فیض خود اوست، پس انسان پیش خدا چه چیزی ببرد؟ با دست تهی هم برود که روا نیست. بگوید: من علم آوردم، آنجا خزاین عظیم علم است. بگوید: قدرت و خدمت آوردم، آنجا که همه قدرت لایزال الهی است. بگوید ایثار آوردم؛ او محض ایثار و احسان است. پس چه ببرد؟ در شرفیابی عبد به حضور مولا، غیر از مسک.. ... ادامه مطلب